Πωλ Λαφάργκ και δικαιώμα στην τεμπελιά.

Ο Πωλ Λαφάργκ  (15 Ιανουαρίου 1842 - 26 Νοεμβρίου 1911) ήταν Γάλλος επαναστάτης, μαρξιστής, σοσιαλιστής, δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, πολιτικός συγγραφέας και ακτιβιστής. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Γαλλία, με κάποιες περιόδους στην Αγγλία και την Ισπανία. Ήταν ενεργός αγωνιστής της Κομμούνας του Παρισιού, ιδρυτικό μέλος των τμημάτων της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, αρχηγός της Δεύτερης Διεθνούς και ένας από τους ιδρυτές του Γαλλικού Εργατικού Κόμματος (POF) το 1879. Ήταν γαμπρός του Καρλ Μαρξ καθώς παντρεύτηκε την κόρη του Λώρα και είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του Το δικαίωμα στην τεμπελιά.

Το βιβλίο - Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Ο Πωλ Λαφάργκ ζυμωμένος με τη γέννηση του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κινήματος, κυνηγημένος και εικονοκλάστης, αποκαθηλώνει τη θεμελιώδη ιδέα των εργατικών διεκδικήσεων και του μαρξιστικού οράματος: το δικαίωμα στη δουλειά. Πρόκειται για μια "παρεξηγημένη τρέλα" που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. 

Η επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά! 

Γαμπρός του Καρλ Μαρξ, με κουμπάρο τον Ενγκελς. Αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για την επικράτηση του μαρξιστικού σοσιαλισμού. Το 1880 έγραψε το Δικαίωμα στην τεμπελιά, κείμενο που, με το ανορθόδοξο θέμα και τον τρόπο του, προκάλεσε τουλάχιστον αμηχανία στους σοσιαλιστές και τους δίχασε, αφού η μπροσούρα ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί την εργασία το αίτιο κάθε διανοητικού εκφυλισμού και οργανικής παραμόρφωσης.

Μία αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά, που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του.
Για να δοθεί δουλειά σε όλους τους ακαμάτηδες της τωρινής κοινωνίας, για να μπορέσει να αναπτυχθεί απεριόριστα ο βιομηχανικός εξοπλισμός, θα πρέπει η εργατική τάξη να αναπτύξει απεριόριστα τις καταναλωτικές της ικανότητες.

Αν η εργατική τάξη, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, ύψωνε το ανάστημά της για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγόρευε σε όλους να δουλεύουν περισσότερο από τρεις ώρες την ημέρα, η γη θα ένιωθε να γεννιέται πάνω της ένας καινούριος κόσμος...

Η θεοποίηση της εργασίας είναι το μέγιστο καπιταλιστικό δόγμα γιατί εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη και η επικαιρότητα του περιβόητου «δικαιώματος στην εργασία» είναι ο θρίαμβος της καπιταλιστικής προπαγάνδας, που μετατρέπει τον εξαναγκασμό όχι απλώς σε επιλογή, αλλά σε «δικαίωμα». Η υπερεργασία είναι βέβαιο ότι οδηγεί σε υπερπαραγωγή και η υπερπαραγωγή σε κρίση, δηλαδή σε πτώση μισθών και απολύσεις. Η ιστορία του καπιταλισμού το έχει αποδείξει επανειλημμένα κι ακόμα συνεχίζουμε να ζητάμε εργασία, αντί να απαιτούμε την μείωσή της.


Ο Πωλ Λαφάργκ και η γυναίκα του Λώρα αυτοκτόνησαν στις 26 Νοεμβρίου 1911 με ένεση υδροκυανίου. Στο σημείωμα που άφησε ο Λαφάργκ γράφει σε πρώτο πρόσωπο:

Υγιής στο σώμα και το πνεύμα, αυτοκτονώ, πριν τα ανελέητα γεράματα, που θα μου αφαιρέσουν μία - μία όλες τις ηδονές και τις χαρές της ύπαρξης και θα μ' απογυμνώσουν απ' τις φυσικές και πνευματικές μου δυνάμεις, παραλύσουν την αποφασιστικότητα, καταστρέψουν τη θέλησή μου και με κάνουν βάρος για μένα τον ίδιο και για τους άλλους.

Εδώ και χρόνια ανέλαβα την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου να μην περάσω τα εβδομήντα ... Ζήτω ο Κομμουνισμός! Ζήτω ο Διεθνής Σοσιαλισμός!